دخترک

تازه آفتاب زده بود،دخترک کنار خانه شان، لب خیابان،لی لی بازی می کرد؛ یک ، دو، سه.......

همین طوی که داشت لی لی بازی می کرد،نگاهش به آسمان افتاد و کنار پلهُ خانه نشست و شروع کرد به گریه

اولش آروم ،آروم جوری که کسی صداشو نمی شنید،اما بعدش با صدای بلند گریه می کرد.چد دقیقه بعد ، پدر و مادرش آمدند و به زحمت و سختی ساکتش کردند،اما تا نگاهش به سمت اسمان افتاد، شروع کرد به گریه

یک ساعتی گذشت و یک پسر بچه آمد،باهاش بازی کرد،مهم نبود پسر همسا یه هست یا از فامیل؛دخترک از گریه افتاد،اما دوباره نگاهش به اسمان افتاد و شروع کردن به گریه

یه عابری که انسان با شخصیت و متمدنی به نظر می رسید آمد کنار دخترک نشست و کلی باهاش صحبت کرد تا دخترک آروم شد، مثل اینکه می دونست آدما چه جوری گریه می کنن و یک کتاب قصه بهش داد؛دخترک شروع به خواندن کرد. داستان کتاب هم در مورد آسمان بود تا دخترک خوب بفهمد آسمان یعنی چه؟ اما همین که کتاب تمام شد و نگاه کرد به آسما نی که حوالی ظهر بود شروع کرد به گریه

 ، چند ساعتی که گذشت یه نفر برای دخترک اسباب بازی و دوچرخه آورد؛تا وقتی با آنها بازی می کرد آروم بود اما وقتی نگاهش به سمت آسمان افتاد شروع به گریه کرد.

حوالی بعد از ظهر بود که نگاهش به یه دختر کوچولویی افتاد که اوهم داشت گریه می کرد چند دقیقه ای به هم نگاه کردند انگاری که اروم شده بود و پیش خودش دلش برای دختر کوچولو می سوخت یه جورایی مثل هم بودن،تا زمانی که دوباره آسمان رو دید و شروع کرد به گریه و دیگه هیچ چیزی دخترک را اروم نکرد.

اما دخترک هیچ وقت آسمان شب را ندید چون آنقدر گریه کرد که قبل از غروب خورشید اشک هاش تمام شد و مرد.

فردا صبح که خورشید دوباره طلوع کرد یه دخترک دیگه ای داشت دم خانه شان لی لی بازی می کرد؛یک، دو، سه ....